Στην Αχλαδομηλιά, εκεί όπου σήμερα δύο μόνιμοι κάτοικοι κρατούν άσβεστη τη φλόγα ενός μικρού αλλά περήφανου τόπου, ο χρόνος μοιάζει να κυλά αλλιώς.
Τρία χιλιόμετρα βόρεια από την Τ.Κ. Αχλαδιάς, δίπλα στον Νέστο και τα σύνορα, το χωριό στέκεται ταπεινό, αλλά γεμάτο ιστορίες. Τα παλιά του κτίρια αντιστέκονται στον χρόνο — το σχολείο, μάρτυρας παιδικών φωνών που κάποτε γέμιζαν την αυλή, κι ακόμη περισσότερο το μικρό εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής. Εκεί, δίπλα στο μαγευτικό ρέμα, ο βράχος δακρύζει σιωπηλά, σταγόνες υγρασίας κυλούν σαν μνήμες όσων έζησαν, εργάστηκαν, αγάπησαν αυτόν τον τόπο.
Ο επισκέπτης που θα φτάσει στην Αχλαδομηλιά δεν θα δει απλώς έναν μικρό οικισμό, θα νιώσει τη γνησιότητα της φύσης, θα ακούσει τη σιωπή που μιλά.
Απέναντι και προς τα σύνορα, μόνο η φύση και κάποιες στρατιωτικές εγκαταστάσεις έμειναν να θυμίζουν το 𝝟𝝰𝞃ά𝞆𝝺𝞈𝞀𝝾.
